15 grudnia spotkaliśmy się, jak co roku, by razem z naszym duszpasterzem, w gronie Rady Parafialnej, Komitetu Parafialnego i pracowników/współpracowników naszej Parafii zasiąść razem przy stole i posileni modlitwą i kolędą podzielić się opłatkiem, życzeniami, życzliwością i nadzieją. To chyba nie przypadek, że zarówno Prezes Rady Parafialnej dr Jan Patzer, jak i ks.Marcin Kotas, oprócz świątecznych przemyśleń i życzeń przygotowali tą samą “Kolędę dla nieobecnych” Zbigniewa Preisnera i Beaty Rybotyckiej.
Dlatego przytaczamy ją na naszej stronie. Może ktoś ją zagra przy wigilijnym stole, może odsłucha w pięknym wykonaniu Katarzyny Groniec a może przeczyta swoim najbliższym i świątecznym gościom?
Kolęda dla nieobecnych
A nadzieja znów wstąpi w nas C a
Nieobecnych pojawią się cienie F G C
Uwierzymy kolejny raz C a
W jeszcze jedno Boże Narodzenie F G C
I choć przygasł świąteczny gwar F C
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu F G
Przyjdź tu do nas i z nami trwaj C a
Wbrew tak zwanej ironii losu F G C
Daj nam wiarę, że to ma sens D h
Że nie trzeba żałować przyjaciół G A D
Że gdziekolwiek są dobrze im jest D h
Bo są z nami choć w innej postaci G A D
I przekonaj, że tak ma być G D
Że po glosach tych wciąż drży powietrze G A
Że odeszli po to by żyć D h
I tym razem będą żyć wiecznie G A D
Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat D A
Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole GAD
Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas D A
I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole G A D
A nadzieja znów wstąpi w nas C a
Nieobecnych pojawią się cienie F G C
Uwierzymy kolejny raz C a
W jeszcze jedno Boże Narodzenie F G C
I choć przygasł świąteczny gwar F C
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu F G
Przyjdź tu do nas i z nami trwaj C a
Wbrew tak zwanej ironii losu F G C
Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat C G
Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole FGC
Tegoroczne spotkanie było pełne wzruszeń. Tak trudno zapomnieć przecież o tym pustym teraz miejscu przy stole, które zajmował jeszcze niedawno ks.Adam Pilch, tak trudno składać życzenia wdowie, kiedy ściska w gardle i łzy same napływają do oczu… Ale przecież są chwile, gdy czujemy, że jest wśród nas. I wiemy też, że jest w naszych sercach. Niech w nich pozostanie. I wsłuchując się w tą piękną kolędę uwierzmy, że nadzieja Adwentowa wstąpi w nas, jeśli tylko zechcemy ją wpuścić do naszych serc.
Tą nadzieją jest teraz dla nas ks.Marcin Kotas, jego duszpasterskie powołanie, zapał, marzenia. Więc zasiadając przy Wigilijnym stole, podziękujmy Bogu za te lata spędzone z ks.Adamem, za Jego wspaniałą służbę, za dobro, którego od Niego doświadczaliśmy. Ale patrzmy też z wiarą w przyszłość. Cieszmy się, że to właśnie ks.Marcin jest z nami i pozwólmy by nadzieja, wiara i miłość rosły w nas, tak jak uczył nas wspaniały duszpasterz, ks.Adam. Przed nami Nowy i – ufamy – lepszy rok. Czyńmy tak, byśmy mogli śmiało powiedzieć: “Ks.Adam byłby z nas dumny!”.
Tą nadzieją jest teraz dla nas ks.Marcin Kotas, jego duszpasterskie powołanie, zapał, marzenia. Więc zasiadając przy Wigilijnym stole, podziękujmy Bogu za te lata spędzone z ks.Adamem, za Jego wspaniałą służbę, za dobro, którego od Niego doświadczaliśmy. Ale patrzmy też z wiarą w przyszłość. Cieszmy się, że to właśnie ks.Marcin jest z nami i pozwólmy by nadzieja, wiara i miłość rosły w nas, tak jak uczył nas wspaniały duszpasterz, ks.Adam. Przed nami Nowy i – ufamy – lepszy rok. Czyńmy tak, byśmy mogli śmiało powiedzieć: “Ks.Adam byłby z nas dumny!”.
Jolanta Janowska
